Italië en corona - het leven keert terug

(17-05-2020)

Morgen is het 18 mei en hoef ik me niet af te vragen of ik mijn verklaring wel bij me heb. Ik kan gewoon de deur uit. Uiteraard wel gewapend met mondkapje en handschoenen. Mits ik mijn mond dichthoud kan ik zelfs zonder mondkapje op straat lopen. Maar zo gauw ik iemand wil aanspreken of antwoorden, moet het ding op. En eveneens als ik welke ruimte dan ook betreed. Het "nieuwe normaal" is begonnen.

Leven met COVID-19 heet dat hier. Of, zoals premier Conte het liever noemt, Fase 2. Vanaf 4 mei mochten we al weer reizen binnen de regio. Nu mag dat zonder verklaringen en mogen we ook onze vrienden weer opzoeken, zij het niet in grote groepen. Feestjes mogen we ook niet bouwen met meerdere mensen. Zo'n groepsvorming of samenscholing heet assembramento. Een nieuw coronawoord dat ik uit het precorona-Italiaans niet kende.

Alles wat we nu gaan doen met ons leven moet in sicurezza. Nog zo'n coronamantra dat letterlijk "in veiligheid" betekent. In de praktijk betekent dat afstand houden (die in Italië geldende helse meter), mondkapjes, handschoenen en liters desinfecterende gel. Want, laten we eerlijk zijn, de latex handschoenen waar je handen zo van gaan zweten zijn niet te vinden. Vandaar dat ieder etablissement bij de ingang over een pompfles gel beschikt. Persoonlijk vind ik dat een hele fijne oplossing, al prefereer ik die van de biologische winkel boven die van de bakker. Minder geparfumeerd.

Vandaag wordt er stevig geschrobd en geboend bij de historische bars in Trastevere voor de heropening van morgen. Rome is nog altijd onwerkelijk leeg. De Romeinen wandelen en fietsen weer rond in hun stad. Je hoort af en toe zingen en een enkele muzikant maakt weer muziek op straat. Ook de bedelaars zijn terug. Maar er is geen toerist te bekennen.

De grote vraag is of Italië de enorme dreun die het virus gebracht heeft en nog gaat brengen, economisch zal overleven. In Rome wordt gezegd dat 1 op de 5 zaken niet meer open zal gaan. En dat nog eens een ander flink deel eerst de kat uit de boom zal kijken om te zien of een heropening rendabel is. Of dat het slimmer is om alle werknemers nog maar een tijdje in de WW te laten. Weinig tafels en, wie weet, weinig gasten of klanten is misschien erger dan de luiken dicht houden.

Wat mij opviel in deze vreemde maanden is dat dit heterogene volk van anarchistische individualisten met zijn eeuwige regelallergie van de ene dag op de andere zich gedisciplineerd en zonder morren zijn bewegingsvrijheid heeft laten ontnemen en zich op een werkelijk voorbeeldige wijze gehouden heeft aan de opgelegde restricties. Dat niet alleen. Massaal hebben de Italianen de regering, en premier Giuseppe Conte in het bijzonder, hun vertrouwen geschonken en zich tot de altijd zo gehate Staat gericht om uit deze noodsituatie gered te worden. Diezelfde Staat moet ze nu financieel bijstaan en ze ook door Fase 2 loodsen. Dat zal een veel moeilijker opgave worden. Opgesloten in hun huizen wist iedereen waar hij of zij aan toe was. Eenmaal weer terug in de "nieuwe maar zeker niet-normale" wereld komen alle problemen meteen op ze af. Vooral de economische.

Maar goed, we starten tenminste weer op. Schichtig kijkend naar elkaar en tegelijk een beetje hoopvol. Glimlachen kan weer, als je dat mondkapje maar ophoudt.